Σχοινούσα. Ένα διαμάντι κρυμμένο στις Μικρές Κυκλάδες!
Σχοινούσα. Μικρό νησί στις Κυκλάδες, αγαπημένος προορισμός για διακοπές ειδικά για όσους λατρεύουν τον εναλλακτικό τουρισμό. Φυσική ομορφιά, πανέμορφες παραλίες και το γαλάζιο του Αιγαίου δημιουργούν το ιδανικό σκηνικό για να περάσετε υπέροχες διακοπές στη Σχοινούσα.
Λίγο πιο μακριά από τον Ναό του Ολυμπίου Διός βρίσκεται το Παναθηναϊκό Στάδιο, γνωστό και ως Καλλιμάρμαρο.
Το πρώτο στάδιο σε αυτή τη θέση κατασκευάστηκε περίπου το 330 π.Χ. και χρησιμοποιείται στην κορυφαία γιορτή της Αθήνας, τα Μεγάλα Παναθήναια για την τέλεση αγώνων. Το σχήμα του σταδίου είναι η χαρακτηριστική ευθεία της εποχής εκείνης, με θεατές καθισμένους στις 3 πλευρές της.
Κατά την περίοδο της αυτοκρατορίας του Αδριανού, ο Ηρώδης ο Αττικός ανακατασκευάζει το στάδιο, κάνει μαρμάρινες (αντί ξύλινες) τις εξέδρες και το μεγαλώνει έτσι ώστε να χωράει 50 χιλιάδες θεατές. Επίσης αλλάζει το σχήμα του, το οποίο είναι πεταλοειδές, όπως ακριβώς είναι και σήμερα.
Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα το Στάδιο απογυμνώθηκε από όλα του τα μάρμαρα και εγκαταλείφθηκε. Στα τέλη του 19ου αιώνα με αφορμή την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων, το Παναθηναϊκό Στάδιο ανακατασκευάζεται πλήρως με έξοδα του εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ, άγαλμα του οποίου υπάρχει μπροστά στο Στάδιο. Το Παναθηναϊκό Στάδιο που φτιάχτηκε ολόκληρο από το περίφημο πεντελικό μάρμαρο, γι αυτό και λέγεται και «Καλλιμάρμαρο», έχει χωρητικότητα πάνω από 80 χιλιάδες θεατές . Εδώ έγιναν οι πρώτοι Ολυμπιακοί αγώνες του 1896, και ο τερματισμός του πρώτου Μαραθώνιου με νικητή τον Έλληνα Σπύρο Λούη. Από τότε το Παναθηναϊκό Στάδιο χρησιμοποιείται για πλήθος αθλητικών αλλά και πολιτιστικών εκδηλώσεων. Εδώ γίνεται κάθε χρόνο ο τερματισμός του αυθεντικού μαραθώνιου της Αθήνας, ενώ έχουν πραγματοποιήσει συναυλίες κορυφαίοι καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο.
Δίπλα στον Ναό του Ολυμπίου Διός, προς την πλευρά της Ακρόπολης βρίσκεται η Πύλη του Αδριανού. Κατασκευάστηκε από τους Αθηναίους το 132 μ.Χ. για να τιμήσουν τον αυτοκράτορα Αδριανό για τα πολλά έργα που έκανε στην Αθήνα. Την εποχή που κατασκευάστηκε αποτελούσε ορόσημο μεταξύ της παλιάς και της νέας πόλης της Αθήνας.
Η Πύλη του Αδριανού συνδυάζει τη ρωμαϊκή με την ελληνική αρχιτεκτονική, με την ρωμαϊκή αψίδα στο κάτω μέρος και το ελληνικό πρόπυλο στο επάνω. Έχει ύψος 18 μέτρα και πλάτος 13 μέτρα.
Ακριβώς κάτω από την Ακρόπολη, στους πρόποδες του ιερού βράχου, βρισκόταν το Αρχαίο Θέατρο Διονύσου. Το θέατρο που είναι ο σημαντικότερος γνωστός θεατρικός χώρος της αρχαίας Αθήνας θεμελιώθηκε περίπου τον 6ο π.χ. αιώνα και από τότε πήρε διάφορες μορφές στο πέρασμα των χρόνων. Ο αριθμός των θεατών υπολογίζεται ότι ξεπερνούσε τους 15 χιλιάδες, όλοι καθισμένοι σε κερκίδες.
Σε αυτό το χώρο γίνονται τα Μεγάλα Διονύσια, η πιο σημαντική γιορτή προς τιμήν του θεού Διονύσου. Στο πλαίσιο αυτών των γιορτών πιθανότατα πρωτοπαρουσιάστηκαν εδώ όλα τα έργα των κορυφαίων αρχαίων θεατρικών συγγραφέων, όπως ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης και ο Αριστοφάνης. Τις παραστάσεις αυτές παρακολουθούσαν όλοι οι Αθηναίοι πολίτες ενώ τα έξοδα αναλάμβαναν οι πιο εύποροι από αυτούς με τις λεγόμενες «χορηγίες».
Οι επιδρομές του Σύλλα (86 π.Χ.) και των Ερούλων (267 μ.Χ.) δεν άφησαν ανέπαφο ούτε το Αρχαίο Θέατρο του Διονύσου, ενώ σήμερα σώζεται ένα μόνο μικρό μέρος του.
Στην άκρη της Αρχαίας Αγοράς της Αθήνας βρίσκεται ο ναός του Ηφαίστου, πιο γνωστός ως Θησείο. Ο ναός χτίστηκε μεταξύ των ετών 450 και 420 π.Χ. σε σχέδια άγνωστου αρχιτέκτονα και αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα δωρικού ρυθμού. Κατασκευασμένος και αυτός από το περίφημο πεντελικό μάρμαρο, ο ναός συνολικά έχει 34 κολώνες (από 6 στο μπροστινό και πίσω μέρος του και από 13 στα πλαϊνά). Τις μετώπες του ναού κοσμούσαν παραστάσεις από την ελληνική μυθολογία μεταξύ των οποίων άθλοι του Ηρακλή αλλά και του Αθηναίου ήρωα Θησέα (από τις οποίες πιθανολογείται ότι πήρε από τους ντόπιους και την ονομασία Θησείο).
Ο Ναός του Ηφαίστου είναι ένας από τους καλύτερα διατηρημένους ναούς παγκοσμίως και σε αυτό μάλλον συνετέλεσε το γεγονός ότι από τον 7ο μ.Χ αιώνα είχε μετατραπεί σε χριστιανική εκκλησία (Άγιος Γεώργιος), γλυτώνοντας έτσι την καταστροφή. Μάλιστα επειδή κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας απαγορευόταν η λειτουργία της εκκλησίας, εκτός από μια φορά το χρόνο στη γιορτή του Αγίου, οι ντόπιοι τον αποκαλούσαν «’Αγιο Γεώργιο Ακαμάτη».
Το 1834 στο Θησείο έγινε η τελετή υποδοχής του πρώτου βασιλιά της Ελλάδας, Όθωνα.
Μέσα στον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Αγοράς βρίσκεται η πολύ γνωστή Στοά του Αττάλου. Κατασκευάστηκε περίπου το 150 π.Χ. και ήταν δωρεά προς την Αθήνα από τον βασιλιά της Περγάμου Άτταλο Β’ , από τον οποίο πήρε και το όνομά της.
Το κτίριο της στοάς ήταν διώροφο και είχε μήκος 116 μέτρα ενώ περιστοιχιζόταν από κίονες ιωνικού και δωρικού ρυθμού. Στη Στοά στεγάζονταν πάνω από 40 καταστήματα και αποτελούσε κάτι σαν εμπορικό κέντρο της εποχής. Η Στοά του Αττάλου καταστράφηκε από τους Ερούλους το 267 μ.Χ. και αναστηλώθηκε στη σημερινή της μορφή το 1956. Σήμερα η Στοά Του Αττάλου λειτουργεί ως μουσείο και στεγάζει τα ευρήματα από τις ανασκαφές στην Αρχαία Αγορά.
Βόρεια από την Ακρόπολη, στη σκιά του ιερού βράχου, βρίσκεται η Αρχαία Αγορά της Αθήνας. Η αρχαία Αγορά αποτελούσε εκτός από χώρο εμπορικών συναλλαγών, χώρο συγκεντρώσεων, συζητήσεων και λήψης πολιτικών αποφάσεων. Εδώ ήταν χτισμένα τα διοικητικά κτίρια της πόλης της Αθήνας όπως το παλαιό Βουλευτήριο (όπου συνεδρίαζε η Βουλή) και η Βασίλειος Στοά (έδρα του Άρχοντα Βασιλέα).
Η Αγορά αρχικά καταστράφηκε από τους Πέρσες το 480 π.Χ. και άλλαξε ριζικά μορφή. Μαζί με την ακμή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, η Αγορά ζει και αυτή τη δική της ακμή καθώς κατασκευάζονται νέα κτίρια όπως η Θόλος, το νέο Βουλευτήριο, ο Ναός του Ηφαίστου και άλλα.
Ο χώρος της Αγοράς μένει ανέπαφος μέχρι το 86 π.Χ.) όταν ο Ρωμαίος Σύλλας εισβάλει στην Αθήνα και προκαλεί μεγάλες καταστροφές. Η Αγορά παθαίνει και αυτή πολλές ζημιές, όμως χάρη στη βοήθεια πολλών αρχόντων από άλλες περιοχές (όπως ο Άτταλος βασιλιάς της Περγάμου, που δωρίζει τη Στοά του Αττάλου) σύντομα αποκαθίσταται και μάλιστα με νέα πιο εντυπωσιακά κτίρια. Τη χαριστική βολή στην Αρχαία Αγορά δίνει η επιδρομή των Ερούλων (267 μ.Χ.) που καταστρέφουν σχεδόν όλα τα κτίρια (παραδόξως για άγνωστο λόγο γλυτώνει ο Ναός του Ηφαίστου) και οδηγούν στη σταδιακή εγκατάλειψη του χώρου.
