Η Εύβοια κατοικείται ήδη από την εποχή του Χαλκού, με πιθανούς πρώτους κάτοικους τους Άβαντες. Ο Όμηρος αναφέρει συμμετοχή της Εύβοιας στον Τρωικό Πόλεμο και την ύπαρξη σημαντικών πόλεων κρατών όπως η Χαλκίδα, η Ερέτρια και η Κήρινθος. Κατά τον 8ο π.Χ. αιώνα η Εύβοια θα φτάσει στην μεγαλύτερη ακμή της, ιδρύοντας μέχρι και αποικίες στην Κάτω Ιταλία. Η ακμή αυτή θα τερματιστεί με έναν αρκετά συνηθισμένο για την ιστορία τρόπο, έναν πόλεμο μεταξύ των δύο ισχυρότερων πόλεων της Εύβοιας που ανταγωνίζονταν η μια την άλλη. Πρόκειται για τον πολύ γνωστό Ληλάντιο Πόλεμο μεταξύ Χαλκίδας και Ερέτριας με αρκετές άλλες ελληνικές πόλεις να συμμαχούν με μια από τις δύο παρατάξεις.

Το τελικό αποτέλεσμα ήταν και οι δύο πόλεις να γνωρίσουν μεγάλες καταστροφές και να μην μπορέσουν πότε να ανακάμψουν, οδηγούμενες έτσι σε παρακμή. Κατά τον Χρυσό Αιώνα του Περικλή, μεγάλο κομμάτι της Εύβοιας ήταν υπό τον έλεγχο των Αθηναίων, ενώ μετά την επικράτηση του Φιλίππου στη μάχη της Χαιρώνειας πέρασε στα χέρια των Μακεδόνων. Ακολουθούν οι Ρωμαίοι, οι Βυζαντινοί, η Φράγκοκρατία με κύριους κατόχους τους Ενετούς μέχρι το 1470 όταν και η Εύβοια θα ενταχθεί στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Μια αποτυχημένη απόπειρα ανακατάληψής της θα γίνει το 1688 από τον Ενετό ναύαρχο Μοροζίνι και τελικά με το πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830, η Εύβοια θα αποτελέσει τμήμα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.