Κατά την αρχαιότητα η Πάρος γνώρισε στιγμές ακμής και παρακμής. Η οικονομική ακμή της βασιζόταν στο εμπόριο και στην εξόρυξη του περίφημου παριανού μαρμάρου, το οποίο χρησιμοποιήθηκε μεταξύ άλλων για την κατασκευή μερικών από τα σημαντικότερα έργα τέχνης της εποχής.

Κατά την Περσική εισβολή στην Ελλάδα, η Πάρος φαίνεται ότι παίρνει το μέρος των Περσών για να γλυτώσει από την καταστροφή της. Μάλιστα θεωρείται πιθανή η συμμετοχή παριανού πλοίου στη δύναμη που βρέθηκε στη μάχη του Μαραθώνα.

Μετά την ήττα των Περσών, η Πάρος εντάσσεται στην Αθηναϊκή Συμμαχία και όντας σχετικά εύπορο νησί καταβάλει σημαντικά χρηματικά ποσά. Στη συνέχεια θα βρεθεί υπό μακεδονική κυριαρχία ενώ μετά την κατάληψη του ελλαδικού χώρου από τους Ρωμαίους και η Πάρος θα ακολουθήσει την ίδια μοίρα.

Αργότερα η Πάρος εκχριστιανίζεται και τον 4ο μ.Χ. αιώνα, ενώ βρίσκεται υπό Βυζαντινή κυριαρχία, θα δημιουργηθεί στο νησί το σημαντικότερο μέχρι σήμερα μνημείο του: η Παναγία Εκατονταπυλιανή.
Από το 1207 η Πάρος αποτελεί τμήμα του Δουκάτου του Αιγαίου και θα παραμείνει υπό ενετική και φράγκικη κατοχή μέχρι το 1537, όταν ο διαβόητος Μπαρμπαρόσα θα καταλάβει και θα λεηλατήσει το νησί. Από τότε η Πάρος θα αποτελέσει τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης το 1821. Το νησί ξεσηκώνεται μαζί με την υπόλοιπη Ελλάδα και από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης του νέου ελληνικού κράτους η Πάρος αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του.