Τα Κύθηρα σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα κατοικούνται ήδη από την παλαιολιθική εποχή. Κατά την 3η χιλιετία π.Χ. οι Μινωίτες θα χρησιμοποιήσουν τα Κύθηρα σαν ενδιάμεσο σταθμό για τα ταξίδια τους στην Πελοπόννησο και την ηπειρωτική Ελλάδα. Από εκείνη την εποχή σώζεται και το Μινωικό Ιερό στη θέση Άγιος Γεώργιος. Όταν θα αποχωρήσουν οι Μινωίτες στα Κύθηρα θα φτάσουν οι Φοίνικες οι οποίοι θα επεξεργαστούν πορφύρα στο νησί, δίνοντας του έτσι το προσωνύμιο Πορφυρούσα. Τα Κύθηρα κατά την κλασική εποχή θα βρεθούν στη σφαίρα επιρροής της Σπάρτης αλλά αργότερα θα ανεξαρτητοποιηθούν. Λίγα είναι τα ιστορικά στοιχεία για τα Κύθηρα την πρώτη χιλιετία μ.Χ., ενώ τον 12ο αιώνα θα έρθουν στο νησί Μονεμβασίτες που θα χτίσουν την Παλαιόχωρα. Από το 1207 (με μικρά διαλείμματα) στο νησί την κυριαρχία θα έχουν οι Ενετοί που θα χτίσουν και τα τρία κάστρα του νησιού, το Κάστρο Χώρας, το Κάστρο Κάτω Χώρας Μυλοποτάμου και το Κάστρο Αυλέμονα.

Το 1537 ο Μπαρμπαρόσα καταστρέφει την πρωτεύουσα του νησιού, Παλαιόχωρα, όμως το νησί παραμένει υπό την κυριαρχία των Ενετών μέχρι και το 1797 (με μια ενδιάμεση τριετή κατοχή από τους Οθωμανούς). Από το 1797 και μετά έρχονται στο νησί ως κυρίαρχοι οι Γάλλοι αλλά και οι Ρώσοι, ενώ από το 1809 τα Κύθηρα θα βρεθούν υπό αγγλική διοίκηση. Το 1864 τα Κύθηρα μαζί με τα υπόλοιπα Επτάνησα στα οποία υπαγόντουσαν διοικητικά θα ενωθούν επιτέλους με την Ελλάδα.