Σύμφωνα με τις αναφορές του Ομήρου ανάμεσα στους πρώτους οικιστές του νησιού ήταν ο Ζάκυνθος, γιός του βασιλιά Δάρδανου, από τον οποίο πήρε και το όνομά του το νησί. Αργότερα τη Ζάκυνθο την καταλαμβάνει ο Αρκείσιος, παππούς του Οδυσσέα, και την ενσωματώνει στο βασίλειο του. Η Ζάκυνθος αναφέρεται ότι συμμετέχει με 12 πλοία στον Τρωικό Πόλεμο. Μετά την επιστροφή του Οδυσσέα από τον πόλεμο η Ζάκυνθος ανεξαρτητοποιείται. Στους Περσικούς Πολέμους θα διατηρήσει την ουδετερότητά της, ενώ στον Πελοποννησιακό Πόλεμο θα πάρει το μέρος των Αθηναίων. Τα επόμενα χρόνια όπως η υπόλοιπη Ελλάδα θα βρεθεί υπό Μακεδονική και μετά υπό Ρωμαϊκή κυριαρχία.

Η λαϊκή παράδοση θέλει τη Μαρία Μαγδαληνή να κάνει μια στάση στη Ζάκυνθο το 34 μ.Χ. και να διαδίδει τον χριστιανισμό στο νησί. Κατά τα βυζαντινά χρόνια η Ζάκυνθος θα δεχθεί αρκετές επιδρομές από πειρατές ενώ από το 1185 έως το 1497 θα βρεθεί διαδοχικά υπό την κυριαρχία των Ορσίνι, των Ανδηγαυών και των Τόκων. Από το 1497 έως και το 1797 τη Ζάκυνθο κατέχουν οι Ενετοί, ενώ θα τους διαδεχθούν για μικρό χρονικό διάστημα οι Γάλλοι και από το 1815 οι Άγγλοι. Η Ζάκυνθος θα πετύχει την πολυπόθητη ένωση της με την Ελλάδα μαζί με τα υπόλοιπα Επτάνησα το 1864 βάζοντας τέλος σε μια ταλαιπωρία αιώνων.

Έτος-σταθμός για τη Ζάκυνθο είναι το 1953 όταν οι μεγάλοι σεισμοί που έπληξαν την περιοχή προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές στο νησί, εξαφανίζοντας πολλά από τα ιστορικά κτίρια και μνημεία του.