Η Ρόδος με βάση τα ευρήματα φαίνεται ότι κατοικείται τουλάχιστον από τη Νεολιθική εποχή. Πρώτοι κάτοικοι του νησιού ήταν οι Κάρες, για να ακολουθήσουν Φοίνικες και Μινωίτες. Με την άφιξη των Δωριέων στο νησί ιδρύονται οι 3 μεγάλες πόλεις του νησιού, Κάμειρος, Λίνδος και Ιαλυσός, οι οποίες θα γνωρίζουν μεγάλη ακμή μέχρι και το 408 π.Χ. όταν θα ιδρυθεί η πόλη της Ρόδου που θα αποτελέσει την πρωτεύουσα και το νέο κέντρο του νησιού. Η νέα πόλη θα αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη και πλούτο, ενώ εδώ θα δημιουργηθεί ένα από τα 7 θαύματα του κόσμου, ο Κολοσσός της Ρόδου, που δυστυχώς δεν σώζεται.

Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν η Ρόδος θα βρεθεί υπό ρωμαϊκή και βυζαντινή κατοχή, όμως μια νέα εποχή θα ανατείλει για τη Ρόδο στις αρχές του 14ου αιώνα όταν και θα την αποκτήσουν οι Ιωαννίτες ιππότες. Στα χέρια του τάγματος του Αγίου Ιωάννη η Ρόδος θα αναπτυχθεί τόσο οικονομικά όσο και οικοδομικά με την κατασκευή της Μεσαιωνικής Πόλης και πολλών άλλων σημαντικών κτιρίων.

Αυτή η «χρυσή εποχή» θα τερματισθεί το 1522 όταν το νησί θα πέσει στα χέρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εκεί όπου θα παραμείνει μέχρι το 1912 όταν και θα την καταλάβουν οι Ιταλοί. Οι Ιταλοί θα αναστηλώσουν αρκετά κτίρια και θα δημιουργήσουν ένα αξιόλογο δίκτυο υποδομών, όμως ο ελληνικός πληθυσμός του νησιού λαχταρά να απελευθερωθεί και έτσι το 1948 η Ρόδος μαζί με τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα θα ενωθεί επιτέλους με τη μητέρα Ελλάδα.